Ont- moeten

• Ont- moeten

Net als 2 jaar geleden ontmoet ik Enrico in Oranjewoud. Toen ik 2 jaar geleden op zoek ging naar een coach, ivm een lange lijst lichamelijke klachten, waarvan de huisarts maar bleef zeggen dat ze allemaal door stress kwam, koppelde Ruud Meulenberg mij aan hem.

Zonder verwachtingen maar met de hoop op antwoorden ging ik naar deze eerste afspraak. Ik ontmoette geen Spaanse temperamentvolle man, die ik eigenlijk aan de naam Enrico had gekoppeld  maar wel een rustige man, die met open vizier mij benaderde en verrekt pittige vragen stelde.

Toen had ik een  paraplu mee omdat het kon gaan regenen, want je weet maar nooit… Enrico zei dat ik die niet nodig had, het ergste dat immers kon gebeuren was dat ik nat kon worden… en hoe erg is dat?  Het typeerde mijn toenmalige staat van zijn; controle houden en overal op voorbereid zijn.

We zijn op pad gegaan voor ongeveer een half jaar en ik heb erg veel over mezelf en van hem geleerd. Nu sta ik weer in Oranje woud op een parkeerterrein op hem te wachten.

Deze keer zonder paraplu omdat ik inmiddels geleerd heb dat nat worden niet erg is, dat onverwachte gebeurtenissen juist verassend en verfrissend kunnen zijn. Na 2 hele moeilijke jaren gekenmerkt door verlies, maar eigenlijk daar ook als herboren uitkomen,  zijn de lichamelijke klachten nog  steeds niet helemaal weg.

Het herstel is grotendeels gelukt maar die laatste 15 á 20 procent wil maar niet lukken. Ik loop er mee rond, wat kan dit zijn? Ik heb al zoveel geleerd en anders gedaan. Ik weet wat bij mij past, waar ik aan wil werken, waar ik het goed op doe. Ik heb mijn leven ,gedrag, en denkwijze zo’n gigantische draai gegeven; wát moet er dan nog meer gebeuren om 100% energie te hebben, en me helemaal beter te voelen?

Ik klop opnieuw bij Enrico aan want ik krijg ook nog een keer te horen dat ik ontslag krijg per 1 januari. En dus per 19 december a.s. ook nog een keer afscheid moet gaan nemen van mijn collega’s en mijn super fijne werkplek.

Ik weet niet meer hoe ik op moet krabbelen. En waar moet ik nu in hemelsnaam beginnen? Tijdens onze wandeling, overigens in een heerlijke herfstzon, vraagt hij mij naar mijn gevoelens, mijn energie en mijn emoties. Uit ik ze wel, kan ik bij iemand terecht, hoeveel energie heb ik op dit moment?

Ook praten we over alle “life events”, zoals hij ze noemt, die ik mee heb gemaakt in de afgelopen 1,5 jaar. In tranen vertel ik over de moeilijke dingen die gebeurd zijn. En dan, even rustig staand in het zonnetje zegt Enrico tegen mij “volgens mij is het al best knap dat je 3 dagen 6 uren werkt” want je hebt erg veel meegemaakt en staat nog steeds overeind.

Ik kijk hem aan en denk “verrek dat is ook zo!” Ik merk dat er een soort rust over mee heen komt, begrip van mezelf over dat het nu is zoals het is. En dat het te verklaren is en begrijpelijk is. Wat heerlijk dat iemand dat tegen je zegt, vanuit je kracht denken, vanuit wat wel goed gaat en wat wel lukt.

Want ja zo zit het, ik werk immers al 18 uren per week en doe  nog steeds mijn stinkende best om door te gaan en te herstellen. Ik besluit op dat moment dat het enige dat ik nu nodig heb ik rust en ruimte, om volledig te herstellen en niet om beter te worden zodat ik “geschikt ben voor de arbeidsmarkt”.

Dat het tijd is voor mezelf om echt met dat laatste stuk bezig te gaan en er tijd voor te nemen. Misschien is ontslag nu wel het beste dat me kan gebeuren… “Hou vertrouwen in het proces en jezelf” , met die boodschap stap ik in de auto terwijl Enrico nog roept “we houden contact!” en ik roep terug “doen we!”  en denk ondertussen “heel graag…”

Wytske