Heel mijn leven heb ik mij anders gevoeld dan alle anderen. Wat nog op mijn netvlies staat was in groep 8, we hadden aan het begin van het schooljaar een glazen bak in de klas gekregen met wat takjes erin en een rups.
We konden op deze manier volgen hoe deze rups een mooie vlinder zou worden. Aan het einde van het schooljaar bleek dat de rups nooit een mooie vlinder was geworden maar overleden was in de glazenbak.
Ik moest huilen en werd boos, wij hadden de rups vermoord! Ik werd uitgelachen door mijn klasgenoten en de leraar, waar maakte ik mij zo druk over?
Ik begreep echt niet waarom de anderen kinderen en de leraar het niet erg vonden voor de rups. Ik werkte onder mijn niveau, iedereen zei; het zit er in maar ze doet het niet. Ik was dat luie kind wat alleen maar interesse had in biologie en aardrijkskunde.
Gymen was al helemaal een drama, zoveel prikkels en dan ook nog iets moeten doen van een bal vangen of ergens overheen springen, ik krijg weer een naar gevoel als ik daaraan terug denk.
Nu ik ruim 35 jaar later ben weet dat ik ADHD (attention deficit hyperactivity disorder) heb, vallen veel puzzelstukjes in elkaar.
Ergens had ik het graag eerder willen weten maar aan de andere kant koester ik hoe goed het nu met mij gaat. Ja want het kan ook gewoon goed gaan als je ADHD hebt.
Ik heb een hypotheek, verder geen schulden, een vaste baan in de gezondheidszorg, lieve familie en vrienden, mijn huishouden is geen puinhoop. Geen verslavingen oké eten dat is nog wel een dingetje. Maar daarover later meer.
Ik noem het altijd het beste van 2 werelden wat ik heb. Ik ben er ook wel trots en vertel het ook gewoon als het zo uitkomt.
Maar waarom dan toch zonder foto deze ADHD blog schrijven?
Ik heb iets tegen het www, je komt er nooit meer af als je er eenmaal staat met een naam en foto. Toch dan een beetje schaamte? Nee denk ik het niet als Gaston van de Postcodeloterij hier voor de deur zo staan met een groot geldbedrag en een autosleutel in zijn hand zou ik ook niet opendoen.
Beetje para dat misschien? Nee dat ook niet. Laat mij maar gewoon dit blog schrijven en bedenk er maar een vrouw bij die je buurvrouw had kunnen zijn maar dan met een chaotisch hoofd.
Het staat ook niet op mijn voorhoofd geschreven dat ik ADHD heb, soms vinden mensen mij juist zo stil. Hoe is het mogelijk je moet eens in mijn hoofd kunnen kijken.
Voor mijn diagnose dacht ik altijd dat iedereen dat had, geen rust kennen. Zo heb ik eens tijdens een reis door Azië meegedaan aan een meditatie les. We moesten op een poef gaan zitten, iedereen leek daarop comfortabel te zitten maar ik zat niet lekker dus bewoog en zat dus alles behalve stil.
De monotoon sprekende monnik deed ademhalingsoefeningen voor en ik keek alleen maar naar buiten en op mijn horloge hoe lang dit nog moest duren. Opstaan terwijl iedereen in diepe rust verkeerde deed ik uit fatsoen niet maar was het liefste opgestaan en weggegaan om daarna een lange wandeling te gaan maken over het kerkhof daar.
Die wandeling over het kerkhof daarna gegaan maar mijzelf wel afvragend waarom ik niet rustig werd en de andere mensen wel.
Nog eentje dan, naar de sauna gaan.
Ik vond het altijd wel leuk maar zo warm dus langer van 4 minuten hielt ik het nooit uit, ik ging liever zwemmen.
Nu met mijn ADHD medicatie lukt het mij prima om te genieten van een dagje sauna. De eerste keer dat ik de hele zandloper in de sauna vol zag lopen moest ik wel even een traantje wegpinken of was het toch zweet?
Nu lukken dingen wel die ik eerder niet kon. Het beste van 2 werelden zoals ik het eerder noemde.
Mijn iets wat scherpe woordgrappen die 9 van de 10 mensen niet begrijpen maar waar ik de grootste lol om kan hebben.
Af en toe tref je iemand die ze wel begrijpt en dat zijn meestal ook de ADHD-ers. Ik heb weleens gezegd dat wij een ADHD dar hebben, ze zeggen dat homoseksuelen elkaar op grote afstand herkennen en ik verdenk ADHD-ers ook daarvan.
Aan 1 blik genoeg hebben om ergens de lol van in te zien of snel te kunnen schakelen in situaties. En toch voelt het soms eenzaam dat ik anders denk dan de rest, niet dat ik bijzonder vreemde ideeën heb maar het is meer een gevoeligheid voor dingen die om mij heen gebeuren.
Ik kan slecht tegen onrecht, neem het op voor de zwakkeren in de maatschappij, dierenleed vreselijk! Ik eet al jaren geen vlees. Soms vreemde blikken en ook vragen, ik zie er kennelijk niet vegetarisch genoeg uit, ben niet bleek en heb zelfs iets overgewicht.
Dat vlees niet gezond is weet ik wel maar dat is niet de drijfveer om het niet te eten, dierenleed! Als klein meisje op de veerboot terug van Ameland naar het vasteland een vrachtwagen met varkens, die snuitjes ik zie ze nog voor mij. De link met de cervelaatworst op brood was dan al snel gelegd toen ik vroeg aan mijn ouders waar de varkens heen gingen?
Ik krijg weer tranen in mijn ogen nu ik dit zo schrijf.
Leuk Enrico, mij vragen om een blog te schrijven, maar er komt ook best veel boven nu ik achter de laptop zit. Wat wil ik hiermee bereiken? Een kijkje in het leven van een ADHD-er, niets menselijks is mij ook vreemd.
De vragen die ik mijzelf stel van is dit nou typisch ADHD of hebben anderen dit ook? Ik denk dat ik te veel na denk en toch ook weer niet. Dacht ik soms maar wat meer na als ik impulsief iets besluit. Snappen jullie mij nog?
Het blog vullen van Enrico laat me niet los, denk er regelmatig aan en dan schieten mij dingen te binnen die ik graag met jullie wil delen. Nu ik weer achter mijn laptop zit en het wil opschrijven weet ze niet meer. Wat ook zo handig is heb het natuurlijk alweer aan iedereen zitten vertellen wat ook extra druk geeft van kunnen we het al lezen? Uhhh nou nee nog niet.
Mensen die ik goed ken en mij goed kennen zullen geen hele wilde dingen gaan lezen hier die ze nog niet van mij wisten. Ik ben een open boek, geef altijd wel mijn mening en vertel 100 uit als ik de kans krijg. Krijg ik niet die kans dan heb ik nog weleens de neiging om het er dan toch eruit te gooien.
Mijn moeder zei weleens toen ik klein was dat toen het tact werd uitgedeeld stond ik achterin de rij. Dat alles heeft dus nu een naam, ADHD!
ADHD was in mijn jeugd nog niet zo bekend, het beeld van drukke jongetjes in de klas die niet konden luisteren. Ik ben een vrouw en er zit mijn inziens ook wel verschil in de uitingsvorm tussen mannen met ADHD en vrouwen.
Er waren ook weleens mensen die het aan mij vroegen van joh heb jij geen ADHD? Geen idee maar het gaat zo toch ook gewoon goed, ik stuiter wel weer door. Online testen gedaan, testen met een paar vragen tot hele uitgebreide testen. De ene test vond dat ik geen ADHD had en de andere test weer wel.
Te vroeg komen is eigenlijk ook niet op tijd
Bij de vragen stond ook altijd of je vaak te laat komt op werk/afspraken etc. Nee!!! Te laat komen daar kun je mij niet op betrappen, eerder te vroeg.
Mezelf moeten haasten om ergens een kwartier te vroeg te komen dat was meer mijn ding. Achteraf kan ik wel bedenken dat zoveel te vroeg komen ook niet op tijd is.
Nog zo’n vraag, vergeet je veel dingen. Nou dat valt best wel mee, mijn mobiele telefoon is mijn agenda. Afspraken, verjaardagen alles is netjes vastgelegd. Een melding krijgen 3 dagen voordat iemand jarig is zodat je nog tijd heb om iets te kopen of een kaart te sturen.
Attent ben ik zeker, iemand jarig ik zoek met liefde en plezier een passend cadeau uit. Dat cadeau laat ik dan achterin mijn auto liggen zodat ik het niet thuis kan laten liggen als ik op verjaardag ga.
Dit heeft weleens problemen opgeleverd …
Een Rituals pakket voor een baby. In de winkel mooi verpakt en beland in mijn kofferbak zodat ik het een kleine week daarna kan geven aan de kersverse ouders.
En daar ging het dus mis.
Dat pakket liggend in mijn auto is dus kapot gevroren. Hartje winter met nachtvorst dat overleefd zo’n verpakking niet. Stond ik daar dus met een lekkende verpakking. Eén voordeel had het wel mijn auto heeft lange tijd heerlijk geroken als ik de kofferbak opende.
Gelukkig zie ik van de meeste dingen wel de lol in maar echt handig was het niet. Na het verbreken van een lange relatie ging ik alleen wonen, een relatie waarin ik achteraf gezien niet altijd goed voor mezelf in heb gezorgd.
Maar goed, ik woonde dus ineens alleen en moest toch wel een bepaalde structuur zien te krijgen, oja ik werk ook onregelmatig. Het liep al snel vast, vergeten boodschappen te doen dan maar iets bestellen.
Impulsief denken dat ik na mijn avonddienst nog best even de stad in kon gaan. Mijn omgeving dacht dat ik lekker aan het genieten was van mijn vrijgezellen bestaan, dat deed ik ook maar vergat om goed voor mezelf te zorgen.
Ik kwam kilo’s aan.
Die kilo’s moesten eraf dus ik naar de sportschool. Ik ben maar een paar keer geweest van ik kon mezelf niet motiveren. Veel prikkels daar ook. Wat ik nu doe is sporten met een noice canceling koptelefoon op, ook is de sportschool waar ik nu heenga er eentje met veel minder prikkels.
Snoeiharde techno op en gaan en nu lukt het ook goed.
Oké ben al bijna 3 weken niet geweest. Het gaat met vlagen. Toen ik net alleen woonde leerde ik mensen kennen die weleens XTC gebruikte op feesten. Ik was nog nooit naar een techno feest geweest en XTC had ik ook nog nooit gebruikt.
Weleens een blowtje gerookt en 1x cocaïne gesnoven maar dat vond ik goor in mijn neus en zo vreselijk saai. Iedereen werd maar druk en ik zocht de rust op. Nu achteraf weet ik dat dit te maken heeft gehad met mijn ADHD. Die XTC ook, heerlijk hoor maar druk werd ik er niet van.
Eerder in mezelf gekeerd. Voelde me warm en zweverig, muziek kwam lekker binnen, vond iedereen lief maar energie kreeg ik er niet van. Als je dit nou leest het is geen aanmoediging om drugs te gaan gebruiken om dan te kijken of je ADHD hebt!
Ritalin “lenen”
Dit alles bij elkaar werd wel een hele optelsom die ik besprak met een goede vriend die net wist dat hij ADHD heeft. Ik kreeg van hem een paar pillen Ritalin en toen gebeurde het …….
RUST!!! Geen 21489 dingen tegelijk willen doen, overzicht, plannen. Er zat ineens een tijdvertraging in mijn denken en handelen. Op mijn werk de Ritalin ook getest met als gevolg dat er meerdere collega’s kwamen vragen of het wel goed met mij ging want ik was zo stil.
Ik ben er op dat moment niet op in gegaan en het weggewuifd met een grapje van geniet er maar van zo vaak ben ik niet stil.
Dus na een paar ‘geleende’ Ritalins een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. Ritalin krijg je niet zonder officiële diagnose voorgeschreven dus doorverwezen naar een psychologen praktijk.
Niet lang hoeven wachten op de intake en door de malle molen heen die diagnostiek heet. Schoolrapporten mee, daar stond het al … slechte concentratie, werkt slordig.
Mijn ouders kregen vragenlijsten en de DIVA werd afgenomen. Daar kwam die dan de officiële diagnose, ADHD gecombineerd type. Van de psychiater Ritalin op recept gekregen om te kunnen onderzoeken wat de beste dosering voor mij zou zijn.
De psychologen praktijk had ook nog een goed idee, in een groep met andere stuiterballen een soort structuur cursus. Mijn nekharen stonden rechtop.
Het werd in mijn ogen ook zo gebracht, geen cursus geen Ritalin.
Ik er nog vel tegenin van zeggen jullie dit ook tegen een diabeet dat hij/zij geen insuline krijgt als die zich niet aan het dieet houdt? Gelukkig kon het ook één op één zonder een groep. Met tegenzin erheen gegaan en gedacht als jullie het zo willen dan krijgen jullie het wel zo.
Beetje sociaal wenselijke antwoorden geven en dan dat ook weer gehad. Kom ik daar dus voor mijn eerste structuur les bleek het reuze mee te vallen. Een vriendelijk vrouw van mijn leeftijd met humor en begrip.
Daar een keer of 8 geweest en met de psychiater overlegd om ook Dexamfetamine te proberen. Dacht ben hier nu toch en dan alles maar proberen.
Op de Dexamfetamine reageerde ik nog beter. De Ritalin maakte mij toch wat wazig soms en de rebouds waren ook niet mals.
Nu ik het zo schrijf lijkt het misschien allemaal heel makkelijk te zijn geweest maar dat was het echt niet. Heb mezelf echt opnieuw moeten ontdekken.
Eerst bleef ik maar huilen
Ik reageer minder impulsief, plan beter en ben liever voor mezelf en mijn omgeving. Er kwam een soort rouwverwerking naar boven van mijn leven toen ik nog niet wist dat ik ADHD had. Gevoelens van schaamte en verdriet.
Mensen die mij dierbaar zijn die ik pijn heb gedaan, fouten die ik heb gemaakt en zo kan ik nog wel even doorgaan. Doordat met de medicatie nu verbindingen worden gelegd in delen van mijn hersenen heb ik ook opnieuw moeten leren omgaan met bepaalde emoties.
In het begin bleef ik maar huilen, ik voelde dingen meer, kwam meer binnen. Ook mijn omgeving moest wennen. Vrienden vonden mij stil en niet meer zo gezellig. Werd uitgenodigd op een feest en kreeg voor het feest de vraag, je neemt toch niet die pillen in dan ben je nl leuker.
Dat deed pijn!
Wanneer ben ik dan wel goed, zonder medicatie deed ik dingen niet goed en nu met medicatie vinden mensen mij ineens minder leuk. Snap het ook wel ergens, eerder begon ik op een saai feestje snel te grappen en te grollen, had de lachers op mijn hand, altijd wel een goed verhaal te vertellen.
Nu ben ik meer op de achtergrond en drink bijna geen alcohol meer. Dexamfetamine en alcohol gaan niet samen. Na 1 glas wijn ben ik compleet aangeschoten. Ook in het verkeer wil ik geen risico lopen. Dus Spa rood.
Daarbij komt ook dat veel mensen wat ik eerder ook had een verkeerd beeld hebben over ADHD. Opmerkingen van iedereen is weleens een beetje druk of het is een mode ziekte. Jezelf moeten verdedigen omdat je iets hebt?
Na 3 jaar is mijn leven totaal anders
Nu ruim 3 jaar later ziet mijn leven er compleet anders uit, zoveel beter! De Dexamfetamine neem ik dagelijks. Het heeft een plekje gekregen, puzzelstukjes zijn in elkaar gevallen.
Wat mij helpt is het volgende;-agenda app op mijn telefoon-tijd voor mezelf plannen, even helemaal niets! Telefoon uit! -meldingen van sociale media en Whatss App uitzetten.
Als ik mijn telefoon open zie ik pas wat ik ‘gemist’ heb-Philips wake up light wat mij lekker in slaap helpt met de zonsondergang stand en mij rustig laat wakker worden met licht.-noice canseling koptelefoon en als ik rust wil hebben zet ik Binaural Beats op, nu tijdens het typen van dit blog heb ik hem ook op.
Zit lekker op de bank met een dekentje en de laptop maar het geluid van de verwarming die aanstaat gaf mij te veel afleiding. -zeggen dat ik overprikkeld ben en even rust moet nemen-wandelen, niets werkt beter voor een leeg hoofd en een goed gevoel. Voor de lezers lijkt dit waarschijnlijk 1 vloeiend geschreven verhaal.
Ik ben hier een week of 5 geleden mee begonnen, toen lag het stil. Iedere keer wanneer ik mijn laptop opende zag ik het bestand op mijn bureaublad en dacht oja dat moet ik ook nog even doen.
Bijna klaar Enrico 😉
Enrico nog een keer een app gestuurd van volgende week mail ik je het hoor, week daarna een voicebericht dat het echt bijna af is en dat alleen nog de puntjes op de i moeten.
Nou daar zit ik dan weer weken later, alles nog eens terug gelezen een keer of 10 zelfs en alweer genoeg ideeën om weer verder te typen. Dat sporten wat waar ik eerder over schreef dat ik al een week of 3 niet ben geweest zijn er dus nu 8 geworden.
Morgen ga ik echt!
Er komen dan in mijn hoofd zoveel dingen tussen dat ik het naar achterschuif en langzaam ga vergeten terwijl ik goed weet dat het mij goed doet en mij prettig voel als ik ben geweest. Nu voel ik mij schuldig en dat is ook niet goed.
Zucht!
Zo stuiter ik dus met wat meer rust en structuur door mijn leven. Voor ADHD-ers waarschijnlijk wel herkenbaar. Het woord structuur ik kon er voor mijn diagnose niets mee, zei weleens grappend dat ik zelfs geen structuurverf op mijn muren zou willen hebben. Nu weet ik dat ik het wel kan bereiken en dat het zelfs voor mij werkt.
Geen idee wie je bent wie dit leest, Hallo onbekende!
Wat ik hoop is dat ik heb kunnen uitleggen wat ADHD in het dagelijkse leven met je doet, hoe het voelt voor en na de diagnose en dat het zeker geen ziekte is!
Probeer het te koesteren en te zien als een gave. Als je dit leest en geen ADHD hebt hoop ik dat ik een beeld heb kunnen geven hoe het voelt als je het wel hebt.
Voor de mensen die twijfelen of ze ADHD hebben of niet laat je testen! (red. Enrico heeft hier een korte zelftest voor ADHD)
Doordat ik nu weet dat ik ADHD heb ben ik er alerter op bij anderen, wat ik eerder schreef de ADHD-dar. Ik ben ervan overtuigd dat sommige mensen rondlopen/stuiteren met de verkeerde diagnose of niet gediagnosticeerd zijn.
Ben je bang dat je direct aan de medicatie moet wanneer je de diagnose krijgt er zijn meerdere wegen die naar meer rust en structuur leiden.
Bedankt lieve Enrico dat je mij deze kans hebt gegeven om dit te mogen schrijven!
Het vervolg op dagboek van een AHD’er deel 2 vind je hier…
Wil je reageren op dit verhaal? Herken je iets of wil je wat vragen? Dat kan in de reacties hieronder…
