Dagboek van een ADHD'er (deel 2)

Nadat het eerste deel van mijn ADHD dagboek is gepubliceerd door Enrico kwam er zoveel dopamine vrij dat ik heb besloten om een vervolg te schrijven. Dus daar ben ik weer!

Deel 1 nog niet gelezen? Die vind je hier…

Op de sociale media van Enrico met gezonde spanning gekeken naar de likes en de reacties. Om nou mijn eigen dagboek te liken vond ik ook zo wat maar ik ben wel nieuwsgierig naar de reacties.

Op Facebook zag ik zelfs dat het gedeeld was, helaas kon ik dan weer niet zien wie dat had gedaan. Een hyperfocus wil ik het nog niet noemen maar leuk is wel. Ik moet natuurlijk ook niet gaan denken dat ik het boekenweek geschenk geschreven heb of dat ik binnenkort naast de boeken van Jan Wolkers in de AKO lig. Gewoon (nog) een blogje over mijn leven met mijn ADHD.

Nog meer onrust in mijn hoofd

De laatste weken is het onrustig in mijn hoofd, keuzes maken is niet mijn sterkste kant. Sommige dingen kan ik compleet impulsief besluiten maar over andere dingen kan ik verzanden in twijfels.

En als ik eenmaal ga twijfelen is er geen houden meer aan.

Waarschijnlijk heb ik binnenkort een andere baan. Echt een baan naar mijn hart. Het sollicitatiegesprek ging vlekkeloos en de dag meelopen was super. Tijdens het sollicitatie gesprek nog benoemd dat ik ADHD heb. Ik werk dus in de gezondheidszorg en moet natuurlijk rapportages schrijven.

Het sollicitatie gesprek was in een kantoortuin achtig iets. Het woord kantoortuin alleen al, ik krijg nog net geen gierende hartkleppen maar in zo’n tuin zijn heel veel prikkels.

Ik vroeg dus tijdens het gesprek wanneer ik moet rapporteren ze het goed vinden dat ik dan een koptelefoon opzet met muziek. Degene waarmee ik het gesprek had zei dat meer mensen dit in het team doen en voegde daarbij grappend toe het halve team heeft ADHD.

Dus ik; mooi dan pas ik daar goed bij want ik heb het ook. Kort erop ingegaan dat ik nog niet zolang weet dat ik ADHD heb en dat ik medicatie gebruik.

Ik had het me niet voorgenomen om het te vertellen maar nu het zo luchtig te sprake kwam vond ik het geen probleem om het te zeggen.

Maar goed die andere baan dus…

Het is een baan met meer structuur. Nu draai ik veel avonddiensten en nachtdiensten. I love it! Zomaar door de week vrij omdat je een weekend hebt gewerkt en lekker kunnen uitslapen voor een avonddienst. Dat zal dus verleden tijd gaan worden en het is wel iets waar ik tegenop zie.

Ik weet dat het voor mijn gezondheid beter is om meer structuur te hebben maar het benauwd mij dus ook. Iedere dag vroeg opstaan, half 8 mijn wekker en dan direct eruit moeten. Het is wel een dingetje dus waar ik tegenop zie.

Volgende week heb ik mijn arbeidsvoorwaarden gesprek en moet er nog onderhandeld worden over mijn salaris. Het zou dus kunnen dat het hele feest niet doorgaat en ik lig er dus van wakker. Denkende over 2 maanden heb ik een compleet ander leven.

Een burgerlijk leven in mijn optiek. In de ochtend en de avondspits als forens naar mijn werk en weer naar huis. Rationeel kan ik benoemen dat het beter voor mij is, maar in mijn hoofd gaat het dus alle kanten op.

Het voelt als een soort engeltje en een duiveltje op mijn schouders die boven mijn hoofd een dikke ruzie aan het uitvechten zijn. Het is zo’n leuke baan dat ik er echt voor wil gaan en mocht het echt niet lukken met die structuur een andere baan met onregelmatige werktijden is ook weer zo gevonden.

Nu ik het zo typ denk ik “waar maak ik me druk over” dat zien we dan wel weer, maar toch begin ik aardig te verzanden in de warboel in mijn hoofd.

Dan vraag ik mij altijd af hoe doen mensen dit soort dingen zonder ADHD?

Dat ik er van wakker lig heeft dus ook invloed op mijn humeur, ben de laatste tijd al aardig wat slaap te kort gekomen. Merk dat ik een wat korter lontje heb, eerder in conflict kom en dan vooral in het verkeer.

Net nog in de supermarkt in mijn ogen te veel bejaarden en kinderen op het tijdstip dat ik boodschappen moest doen. Het schiet dan niet op en ik vreet mezelf dan bijna op van irritatie. Ik zeg niets maar denk wel dat het aan mijn hoofd is af te lezen.

Een supermarkt die speciale winkeltijden heeft voor ADHD-ers en autisten zou wat mij betreft een gat in de (super) markt zijn. De winkeltijden voor de ADHD-ers moeten dan wel wat rekbaar zijn voor het geval dat ze te vroeg of te laat er zijn.

Boodschappen doen is sowieso al een uitdaging als ADHD-er want als er ergens een overdosis prikkels is is dat wel in een supermarkt. Je moet dan ook nog kopen wat je nodig hebt en zeker niet gaan kopen wat je niet nodig hebt. Op mijn telefoon een boodschappenlijstje en dat gaat dus goed.

Ik moet vooruit kijken dus plannen wat ik nodig heb. Ik merk altijd wel verschil als ik boodschappen doe met of zonder medicatie op.

Nog zoiets, zelf scannen.

Tot voor kort stond ik altijd keurig in de lange rij bij de kassa. Ik had die zelf scan dingen wel gezien maar het nooit aangedurfd uit angst om iets vergeten te betalen en dan voor het vergeten afrekenen van een prei zou worden afgevoerd door de politie.

Maar goed een paar keer boodschappen wezen doen met vrienden die zelf scannen en de kunst even afgekeken. Ik zelf scan nu dus ook en tot nu toe gaat het goed. De eerste paar keer voelde het zelfs als een overwinning. Ben je in de 40 en zo blij als een kind dat je kunt zelf scannen.

Zouden wij als ADHD-ers eigenlijk wel mentaal volwassen kunnen worden? 

Oja nog even over die andere baan, meer vrije avonden betekend dus ook een andere invulling van mijn vrije tijd. Een vriend van mij zag er direct het voordeel van in en zei nu kunnen we onze PADI (duikbrevet) gaan halen. Super dat heb ik inderdaad altijd al willen doen. Snorkelen in prachtige oceanen genoeg gedaan dus misschien binnenkort het echte diepe in.

Dus direct zitten Googelen op duikscholen hier in de buurt, prachtige duikvakanties zitten bekijken op het internet, verhalen gelezen van mensen die duiken en ga zo maar door.

En tja toen las ik; duiken en ADHD.

Ik zal een medisch verhaal kort en simpel houden maar door het gebruik van psychofarmaca zijn er verhoogde risico’s onderwater. Voor de liefhebber; cerebrale zuurstoftoxiciteit en stikstofnarcose.

Ik heb toen mijn laptop maar dichtgeklapt en bedacht als ik het echt ga doen verdiep ik me er dan wel in. Er zijn zo wel meer dingen waarmee je rekening moet houden als je ADHD hebt en medicatie gebruikt.

Op reis gaan met ADHD bijvoorbeeld…

Voor mijn laatste reis naar Azië zelfs tijdelijk moeten overstappen op Ritalin omdat de Dexamfetamine daar de grens niet over mocht. Lekker spontaan een reis boeken zit er dus niet meer in. Kan er natuurlijk ook voor kiezen om zonder medicatie op reis te gaan maar heb het liever bij me, omdat ik weet dat het zoveel voordelen heeft en ik het gebruik nuttig kan inzetten.

Voor de SCHENGEN landen durf ik het risico wel te lopen zonder verklaring de grens over, maar omdat nou te doen in Aziatische landen, nee dat niet.

Momenteel ben ik single en sta ik op Tinder. In mijn profiel tekst niets over ADHD ofzo gezet, Tinder staat sowieso niet bekend als het medium waar profielteksten goed gelezen worden maar dat is een ander verhaal.

Had ik een match en in het chat gesprek vertel ik dat ik ADHD heb. Zegt die man dat hij ook weleens impulsief kan zijn.

Dus ik zeg “hoe uit zich dat dan”?

Hij zegt “als ik geen zin heb om te koken bestel ik via thuisbezorgd”.

Ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar een date is het nooit geworden.

Ik vind het toch wel lastig dat daten. Gedate met mannen met ADHD, zoveel raakvlakken en lol maar iets serieuzer werd het niet. De mannen zonder ADHD begrijpen het echt niet. Tijdens een eerste date en tevens de laatste, werd er verontwaardigd gereageerd dat ik medicatie op had.

Je zit gewoon aan de speed terwijl wij hier zitten te eten. Ik wil er gewoon open en eerlijk over zijn maar tegen zoveel onwetendheid kan ik ook niet op.

Een speciale datingsite voor ADHD-ers. ADHD date ofzo. Of misschien kent Enrico nog wel een leuke voor mij uit zijn praktijk, hint hint ….

Een poosje terug ook een date.

Gezellig gegeten bij een Italiaan hier in de buurt en daar ging het mis.

Ik zat in een leuk gesprek maar de ober daar, ik krijg weer moordneigingen als ik eraan terug denk. Ik bestel een voorgerecht en gelijk mijn hoofdgerecht. Ik spreek de gerechten uit op de kaart en die ober begon mij gelijk te corrigeren dat ik de klemtoon niet goed legde en hij deed het nog wel even voor hoe het in goed Italiaans zou moeten klinken.

Ik kom daar om te eten en niet voor een cursus Italiaans voor gevorderde. Aan dat soort dingen kan ik mij dan zo storen. Het haalt mij uit mijn concentratie.

Mijn tafelgenoot moest er wel om lachen en had het niet als hinderlijk ondervonden. Nou ik wel!

Mijn brein werk gewoon erg zwart – wit.

Ik begin te merken dat het typen best wel therapeutisch werk. Het stuk over de onzekerheid met mijn mogelijke nieuwe baan heeft wel wat ruimte in mijn hoofd gegeven. Dus als Enrico en zijn volgers het leuk blijven vinden komt ik af en toe wel even langs met een verhaal.

Nog even mijn verhaal terug lezen en dan mailen naar Enrico ….

Is dit verhaal herkenbaar voor je? Reageer dan hieronder en laat het ons weten…

Bekijk mijn behandelingen als je op zoek bent naar online of Privé behandeling bij je ADD of ADHD.